Staat het paard S. Williams op de baan, ben ik automatisch en fanatiek altijd voor de tegenstander. Die chagrijnige muil, die slepende gang van links naar rechts. Alsof het een werkkamp is.
 
Andy Murray wordt door TV-commentator Mark Brasser steevast Andie Murrie genoemd. Da’s de eerste irritatie. Mark heeft thuis waarschijnlijk een Blue-riespeler, een Riebain-zonnebril en gaat na Wimbledon altijd op summer holidie. Tweede ergernis is Murray’s fanatieke gebaartje richting zijn tegenstander als hij een punt heeft gemaakt, en het gekanker als hij achter staat. Dat laatste ervaar ik dan als minder erg, maar toch.
 
Hoogtepunt van de ergernis top-10 was ’s avonds. Christiano Ronaldo. Als je ooit hét voorbeeld van een enorme lul zoekt: Christiano Ronaldo. Als oorlogsinvalide van het veld gedragen. Zeventien meter verband om z’n knietje. Na de 1-0 de helse pijnen verbijtend en huppelend langs de lijn om de ploeg het juiste spoor te wijzen en bij de diverse huldigingen pijnloos vooraan met de beker hooggeheven alsof hij en alleen hij hem had verdiend. Even volkomen negerend dat de Portugezen de belangrijkste wedstrijd van het toernooi zonder deze lamlul hadden gewonnen.
 
Ik ben al wat DVD-tjes voor ze aan het maken. Met beelden van Max Verstappen vanwege zijn beide-benen-op-de-grondhouding nadat zijn carrière een raketvlucht heeft genomen. Afgewisseld met het slot van de Touretappe van zondag. Tom Dumoulin die in regen en hagel in z’n eentje het hele peloton klopt, en daar als een kind zo blij mee is. Geduld voor iedereen die hem na afloop wil spreken. En de DVD wordt afgesloten met Daphne Schippers na de gouden 4x100 meter. Die blijheid, die lach, dat normaal blijven doen, dat telkens blijven benadrukken dat de ploeg de prestatie heeft geleverd en niet zij als individu.