Daarna begint de passage van een lange rij renners die de tijdrit als straf ervaren. Maar hoe hoog ze ook in het klassement staan, ze worden door het publiek onvermoeid enthousiast toegejuicht. Dat zijn de momenten waarop je kunt merken dat Fransen, uitgezonderd Parijzenaars, heel aardige mensen zijn. Wil je op het boerenerf parkeren? Geen probleem heren. Zouden we deze stoelen mogen lenen om naast die greppel te zitten? Gaat u gang. Gezellig tentje in de buurt dat de prijzen niet had aangepast, kortom, geweldig.

Waar ik wel nog aan moet wennen is de Franse naïviteit over het wielrennen. Oude oma’s met kleinkinderen of tandeloze gepensioneerde boertjes daargelaten, staat de mening over het dopingprobleem vast. De Fransen rijden een schone Tour. Doping is dankzij de Fransen uitgebannen. Over het algemeen gaan wij dat soort discussies met Fransen uit de weg. Nutteloos. Mijn vriend, Jan Augustinus werd zelfs aangesproken door een wielerfan die zeker wist dat Bernard Hinault altijd schoon had gereden. Daar stak hij de handen voor in het vuur. En juist Jan had die Hinault destijds zelf meegemaakt. Liep een keer met hem op en hoorde het soppen van zijn wielerschoenen. De stimulerende middelen klotsten over de randen van zijn schoenen.

Het maakte het niet minder gezellig daar. Geweldig al dat dorpsvolk. De zon werd warmer, de spanning steeg, de meute werd vrolijker en de snelheden gingen omhoog. Tot de laatste renner: Ene Vrrrroemmmmmm.